از دي كــــه گـــذشت هيـچ از او ياد مـكن
فــردا كــه نيـامـــدست فـــرياد مكــن
بـــرنامــده و گــذشتــه بنيــاد مـكــن
حالي خـــوش بــاش و عمــر بر باد مـكن

قرآن كريم مي فرمايد:
لِكَيْلَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَكُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ حديد/23

(تا بر آنچه از دستتان مي رود اندوهگين نباشيد و بدانچه به دستتان مي آيدشادماني نكنيد و خدا هيچ متكبر خود ستاينده اي را دوست ندارد )

تا تــوانـــي مي گريز از يار بد**يــار بــد بـدتر بود از مار بد

مار بد تنها تـو را بر جان زنـــد** يار بد بر جان و بر ايمان زند

انسان موجودي اجتماعي است. گرايش به اجتماع از نظر عقل و عاطفه، وي را نيازمند همسر و دوست مي كند تا نيازهاي مادي و معنوي و نيز جسمي و روحي خود را بدان پاسخ دهد.

اصل در انتخاب دوست و همسر ايمان وصداقت است

در انتخاب همسر و دوست مي بايست اصل ايمان و صداقت را مورد تاكيد قرار داد. دوست را در عربي صديق گفته اند تا دانسته شود كه معيار اصلي در دوستي، محبت نيست بلكه صداقت است درهمسر نيز افزون بر صداقت و ايمان بايد برجنبه مودت وي تاكيد شود. مودت نوعي دوستي عاطفه و خاص است كه فراتر از محبت مي باشد.

تاثير دوست

دوست و يار خوب، مي تواند سعادت و خوشبختي دنيوي و اخروي انسان را تضمين كند و دوست بد، شقاوت و بدبختي ابدي را براي آدمي رقم مي زند.  ر زمينه تاثير دوست خوب يا بد و تاثير و نتايج هر يك از اين دو نع دوست رويات بسياري آمده است. در ذيل به دو نمونه از آن اشاره مي كنيم.

رسول اكرم(ص) 

اَلجَليسُ الصّالِحُ خَيرٌ مِنَ الوَحدَةِ، وَالوَحدَةُ خَيرٌ مِن جَليسِ السّوءِ؛

                                                                                                   (امالى طوسى، ج1، ص535، ح1162)
هم نشين خوب، از تنهايى بهتر است و تنهايى از هم نشين بد بهتر است.

   امام صادق(ع) از پيامبر (ص) نقل مي كند كه فرمود:

المرء علي دين خليله فلينظر احدكم من يخالل؛

آدمي بر دين و آيين دوست خويش است. بايد هريك از شما بنگرد با چه كسي دوستي مي كند. (بحارالانوار، ج ۷۴، ص ۱۹۲)

توحيد گوي او نه بني آدم است و بس                            هر بلبلي كه زمزمه بر شاخسار كرد

                                                                                                              (سعدي)

يُسَبِّحُ لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ الْمَلِكِ الْقُدُّوسِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ(جمعه/1)

نچه در آسمانها و آنچه در زمين است، خدايى را كه پادشاه پاك ارجمند فرزانه است، تسبيح مى‏گويند.

بســــم الله الــــرحمـــن الرحيـــــم               هست كـليـــد در گنـــج حكيــــم

                                                                                              مخزن الاسرار 

 بسم الله الرحمن الرحيم 114 بار بر پيامبر اكرم (صلي الله عليه وآله) نازل شده است؛ در 113 سوره به عنوان سرفصل آمده و از آنجا كه اول سوره برائت بسم الله نازل نشده و در سوره نمل علاوه بر ابتداي سوره، در آيه «إنّه من سليمان و إنّه بسم الله الرحمن الرحيم» نيز اين جمله مباركه آمده است مجموعاً 114 آيه مي‌شود.
«بسم الله الرحمن الرحيم» جزء سوره حمد و ديگر سوره هاي قرآن به شمار مي‌رود -الا سوره توبه- و اگر كسي سوره حمد را در نماز يا غير نماز، واجب شد كه بخواند، اگر اين آيهء بسم الله را نخواند سوره را ناقص خوانده، چرا كه اين آيه جزء سوره ي فاتحة الكتاب است.
بنابر روايتي، احتمالاً براي اولين بار، سلمان فارسي به درخواست ايرانيان ترجمه سوره حمد و «بسم الله الرحمن الرحيم» را انجام داد كه در آن ترجمه «بسم الله ...» «به نام يزدان بخشاونده» آمده و در ترجمه تفسير طبري كه مترجم آن ناشناس است، به صورت «به نام خداي مهربان بخشاينده» ذكر شده و تا زمان حاضر با اندك تفاوتي به صورت «به نام خداوند بخشنده مهربان» باقي مانده است.
عبارت «بسم اللّه الرحمن الرحيم» نخستين عبارت قرآن است كه در اول سوره علق (اقرا) بر پيامبر (صلي الله عليه وآله) نازل شد و در احاديث شيعي اين عبارت سرآغاز قرآن معرفي شده است.
از روايتي كه كليني از امام صادق (عليه‌السلام) نقل مي‌كند، آغاز همه كتب آسماني «بسم الله الرحمن الرحيم» بوده است. اين عبارت در ابتداي تمام سوره هاي قرآن، جز سوره برائت (توبه) آمده است. همچنين سوگند دادن خدا به «بسم الله الرحمن الرحيم»، در برخي ادعيه، حاكي از ارزش اين آيه است.

ادب الهي در شروع كار/ نافرجام بودن هر كاري كه با نام خدا آغاز نشود

خداي متعال براي اينكه به انسان‌ها بياموزد كه كار را به نام خدا آغاز كنند هم سوره هاي قرآن و هم ابتداي قرآن را با «بسم الله الرحمن الرحيم» آغاز كرده و علماي فريقين (شيعه و سني) از رسول خدا (صلي الله عليه وآله) نقل كرده‌اند «كل امر ذي بال لم يبدأ فيه به بسم الله فهو ابتر» ؛ «هر كاري كه به نام خدا شروع نشود ابتر است». بنابراين اگر انسان كاري را به نام خدا شروع نكند، هرگز به مقصد نمي‌رسد

عَنِ اللّهِ جَلّ وَ عزَّ أنَّهُ قالَ: كُلُّ أمرٍ ذى بالٍ لَم يُذكَر فيهِ بِسمِ اللّهِ فَهُوَ أَبْتَرُ؛

از خداوند عزيز و جليل نقل كرده است كه فرمود: هر كار ارزشمندى كه در آن بسم اللّه‏ ذكر نشود ناقص است.

بحارالأنوار، ج 76، ص 305